درمان پردازش شناختی (CPT)
درمان پردازش شناختی (CPT) زیرگروهی از درمان شناختی رفتاری است. CPT اغلب اولین انتخاب در هنگام درمان PTSD است، به ویژه هنگامی که به اثرات طولانی مدت ترومای دوران کودکی در بزرگسالان رسیدگی می شود.
برای PTSD، انجمن روانپزشکی آمریکا درمان بیش از 12 جلسه را توصیه می کند. این معمولاً شامل آموزش در مورد افکار و احساسات PTSD و به دنبال آن پردازش رسمی تروما و توسعه مهارت برای شناسایی و رسیدگی به تفکر غیر مفید مرتبط با رویدادهای آسیب زا است.
درمان شناختی رفتاری متمرکز بر تروما (TF-CBT)
مشابه CPT، درمان شناختی-رفتاری متمرکز بر تروما یکی از زیرشاخه‌های درمان شناختی رفتاری است.
این مدل مبتنی بر شواهد منبع مطمئن، مداخلات حساس به تروما را با تکنیک‌های رفتاری شناختی، اصول انسان‌گرایانه و حمایت خانواده که به مشارکت والدین و مراقبان مورد اعتماد در فرآیند درمان متکی است، در بر می‌گیرد.
TF-CBT برای کودکان، نوجوانان و نوجوانانی که مشکلات عاطفی قابل توجهی از یک رویداد آسیب زا دارند، موثر است. مدت زمان معمول 12 تا 15 جلسه است.
حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR)
حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم یکی دیگر از روش های درمانی برای درمان تروما و PTSD است. EMDR از حرکات تکراری چشم برای الگوبرداری مجدد خاطرات ناشی از یک ضربه استفاده می کند.
هشت مرحله EMDR شامل شرح حال، آماده سازی، ارزیابی، درمان و ارزیابی است. منبع معتبر تحقیقاتی نشان می‌دهد که EMDR یک درمان تایید شده تجربی برای رسیدگی به خاطرات پردازش نشده مرتبط با تجربیات نامطلوب زندگی و تروما است.
مواجهه درمانی روایتی (NET)
درمان مواجهه روایتی جایگزینی برای TF-CBT برای افراد مبتلا به PTSD از جمله کودکان است. NET یک مداخله فردی کوتاه مدت است که بر قرار دادن قرار گرفتن در معرض تروما در یک زمینه زندگی نامه ای که به عنوان جدول زمانی شناخته می شود تمرکز دارد.
این جدول زمانی پس از پایان درمان نزد بیمار باقی می ماند. NET در درمان افراد مبتلا به چندین رویداد آسیب زا موثرتر است.
درمان مواجهه طولانی مدت (PE)
مواجهه طولانی‌مدت یک زیرگروه از درمان شناختی رفتاری است که برای درمان PTSD و سایر بیماری‌های سلامت روان استفاده می‌شود. PE اغلب بیش از 3 ماه انجام می شود.
در طول جلسات، درمانگر به افراد کمک می کند تا با خاطرات، ترس ها، احساسات و موقعیت های مربوط به تروما مقابله کنند. قبل از شروع قرار گرفتن در معرض در مطب و خارج از درمان، رابطه درمانی باید پایدار باشد.
درمان برای کودکان متفاوت از درمان برای نوجوانان، نوجوانان و بزرگسالان خواهد بود. به همین دلیل، کودکان نیاز به درمان تخصصی دارند که برای تطبیق سطوح رشد و توانایی آنها برای مشارکت در فرآیند طراحی شده باشد.
بازی درمانی
بازی درمانی از قدرت درمانی بازی برای کمک به کودکان برای مقابله با تروما استفاده می کند. گروه هدف بازی درمانی کودکان 3 تا 12 ساله هستند.
در طول یک جلسه بازی درمانی، درمانگر می تواند کودک را از طریق بازی مشاهده کند. آنها همچنین می توانند از این رفتار متناسب با سن برای رسیدگی به تروما و توسعه راهبردهای مقابله ای استفاده کنند.
هنر درمانی
هنر درمانی از بیان خلاق برای پرداختن و التیام اثرات رویدادهای آسیب زا استفاده می کند. رسانه های هنری شامل طراحی، رنگ آمیزی، نقاشی، کلاژ و مجسمه سازی است.
انجمن هنر درمانی آمریکا می گوید هنر درمانی راهی بدون کلام فراهم می کند. می تواند به بهبود شناخت، تقویت عزت نفس و خودآگاهی، کاهش تعارضات و استرس و پرورش انعطاف پذیری عاطفی کمک کند.
چه شرایط سلامت روان دیگری ممکن است با ترومای دوران کودکی مرتبط باشد؟
ترومای دوران کودکی می تواند عواقب زیادی در بزرگسالی داشته باشد. یک مطالعه در سال 2019 نشان داد که بزرگسالان در برنامه‌های سرپایی روانپزشکی در دوران کودکی نسبت به بزرگسالانی که تحت درمان نیستند، نرخ بیشتری از حوادث آسیب‌زا را تجربه کردند.
مطالعه دیگری که در سال 2019 انجام شد، داده‌های 1420 شرکت‌کننده را مورد بررسی قرار داد و دریافت که افراد مبتلا به ترومای دوران کودکی پیامدهای نامطلوبی را در بزرگسالی تجربه کردند، از جمله بیماری‌های روانی، اعتیاد و مشکلات سلامتی.
شرکت کنندگان در دوران کودکی سالیانه و سپس چهار بار دیگر در بزرگسالی (در سنین 19، 21، 25 و 30 سالگی) در 22 سال مصاحبه شدند.
از 1420 شرکت کننده، 30.9 درصد گفتند که یک رویداد آسیب زا در دوران کودکی را تجربه کرده اند، 22.5 درصد دو رویداد آسیب زا و 14.8 درصد سه یا بیشتر را تجربه کرده اند.
اثرات تروما در سنین پایین می تواند منجر به شرایط سلامت روانی شود از جمله:
PTSD
اختلالات اضطرابی
اختلال افسردگی اساسی
اختلالات اشتها
اختلالات مصرف مواد و الکل
بر اساس نتایج یک نظرسنجی در سال 2017، تجربه سوء استفاده جنسی در کودکی نیز می تواند افکار خودکشی را در بزرگسالان افزایش دهد.
آیا می توانید از اثرات آسیب های دوران کودکی پیشگیری کنید یا آن را کاهش دهید؟
پیشگیری یا کاهش عواقب آسیب های دوران کودکی امکان پذیر است.
اگر فرزند شما با اثرات ضربه مواجه است، اولین قدم نشان دادن حمایت است. شما باید یک متخصص بهداشت روانی را پیدا کنید که برای درمان آسیبی که فرزندتان با آن دست به گریبان است، واجد شرایط باشد و او را در اسرع وقت وارد درمان کنید.
خانواده درمانی نیز توصیه می شود. درمان شناختی رفتاری متمرکز بر تروما یکی از اشکالی است که خانواده را در این فرآیند شامل می شود.
این جلسات می تواند به والدین یا مراقبان کمک کند تا یاد بگیرند چگونه از فرزندان خود در خانه حمایت و تشویق کنند. همچنین به والدین می آموزد که چگونه از سرزنش اجتناب کنند، یاد بگیرند که چگونه گوش دهند و مراقب بدتر شدن علائم باشند.
یافتن کمک برای آسیب های دوران کودکی
متخصصان سلامت روان مانند روانشناسان، روانپزشکان و درمانگران می توانند به ترومای دوران کودکی کمک کنند. برخی از درمانگران در درمان کودکان تخصص دارند، بنابراین قبل از تعیین قرار ملاقات بپرسید. اگر به نوع خاصی از درمان مانند بازی درمانی علاقه دارید، به دنبال یک درمانگر با آن اعتبار باشید. برخی از منابع برای یافتن کمک عبارتند از:
حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم
چشم انداز افرادی که آسیب های دوران کودکی را تجربه کرده اند چیست؟
اثرات طولانی مدت ترومای دوران کودکی می تواند خطر ابتلا به بیماری های روانی مانند PTSD و افسردگی، بیماری های مزمن یا اختلالات مصرف مواد را افزایش دهد.
با این حال، با درمان مناسب، چشم انداز افرادی که ترومای دوران کودکی را تجربه کرده اند مثبت است.
بسته به نوع تروما و مدت زمان وقوع آن، درمان ممکن است مدتی طول بکشد، به خصوص اگر در بزرگسالی به این مسائل بپردازید.
خط پایین
درمان ترومای دوران کودکی می تواند به کاهش تأثیر سوء استفاده، غفلت، شاهد خشونت، بلایای طبیعی، و حوادث جدی یا بیماری های تهدید کننده زندگی کمک کند.
پرداختن به این مسائل در دوران کودکی یا نوجوانی می تواند خطر ابتلا به مسائل مربوط به سلامت روان مانند اضطراب و افسردگی یا شرایط مزمن را کاهش دهد. با این حال، جستجوی درمان در بزرگسالی نیز مفید است و به شما کمک می کند تا تروما را شناسایی کرده و با اثرات آن مقابله کنید
