بچه ها یاد می گیرند که با اضطراب در مغز کنار بیایند
دارو اغلب برای کودکان مبتلا به اضطراب مانند بزرگسالان تجویز می شود. و داروها – داروهای ضد افسردگی معمولا اولین انتخاب ما هستند – اغلب به کاهش اضطراب کمک می کند. اما چیزی که بسیاری از مردم نمی دانند این است که درمان شناختی رفتاری (CBT) می تواند برای کودکان مضطرب بسیار موثر باشد. در واقع، برای کودکان مبتلا به اضطراب خفیف تا متوسط، درمان توصیه شده CBT است. برای کودکان مبتلا به اضطراب شدید، متخصصان CBT به همراه دارو را توصیه می کنند. و بر خلاف مصرف دارو به تنهایی، درمان ابزارهایی را در اختیار کودکان قرار می دهد که خودشان اضطراب را در حال حاضر و در آینده مدیریت کنند.
درمان شناختی رفتاری چیست؟
درمان شناختی رفتاری مبتنی بر این ایده است که نحوه تفکر و عمل ما بر احساس ما تأثیر می گذارد. با تغییر تفکر تحریف شده و رفتاری که ناکارآمد است، می توانیم احساسات خود را تغییر دهیم. در مورد کودکان کوچکتر، تمرکز ابتدا بر بخش رفتاری CBT می تواند موثرترین باشد.
برای درک نحوه عملکرد CBT، ابتدا به درک نحوه عملکرد اضطراب کمک می کند. اضطراب جدی درمان نشده در طول زمان بدتر می شود، نه بهتر، زیرا کودک می آموزد که اجتناب حداقل در کوتاه مدت در کاهش اضطراب موثر است. اما همانطور که کودک – و در واقع، کل خانواده – برای جلوگیری از ایجاد این ترس ها تلاش می کنند، فقط قدرتمندتر می شوند. هدف در CBT اساساً حذف رفتار اجتنابی است.
یکی از مهم ترین تکنیک ها در CBT برای کودکان مبتلا به اضطراب، مواجهه و پیشگیری از پاسخ نامیده می شود. ایده اصلی این است که بچه‌ها در گام‌های ساختاریافته، تدریجی و در یک محیط امن در معرض چیزهایی قرار می‌گیرند که باعث ایجاد اضطراب آنها می‌شود. همانطور که آنها به نوبه خود به هر یک از محرک ها عادت می کنند، اضطراب از بین می رود و آماده می شوند تا محرک های قدرتمندتر را بپذیرند.
مواجهه درمانی با گفتار درمانی سنتی بسیار متفاوت است، که در آن بیمار و درمانگر ممکن است به امید تغییر رفتار خود، ریشه های اضطراب را کشف کنند. درمان بدون مواجهه سعی می کنیم برای رهایی از ترس، رفتار را تغییر دهیم.
مواجهه درمانی بر انواع مختلفی از اضطراب از جمله اضطراب جدایی، فوبیا، اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) و اضطراب اجتماعی موثر است.
قلدر در مغز
برای کودکان مبتلا به اختلالات اضطرابی، این فرآیند با کمک به آنها و والدینشان شروع می شود، تا کمی از اضطراب فاصله بگیرند و به آن به عنوان چیزی جدا از آنچه که هستند فکر کنند. یکی از راه‌هایی که من این کار را انجام می‌دهم این است که آنها آن را به‌عنوان «قلدر در مغز» تصور کنند، و من بچه‌ها را تشویق می‌کنم که اسمی برای قلدر بگذارند و با او صحبت کنند. بچه‌هایی که من با آنها کار کرده‌ام، او را جادوگر، آقای رئیس، چاکی، جوکر، و در مورد برخی از نوجوانان، نام‌هایی می‌گویند که من نمی‌توانم اینجا تکرار کنم.
توضیح می‌دهیم که می‌خواهیم مهارت‌های مقابله با قلدر را آموزش دهیم، و به کودکان این ایده را می‌دهیم که می‌توانند اضطراب خود را به جای کنترل آنها کنترل کنند.
همچنین مهم است که به بچه ها کمک کنیم تا بفهمند اضطراب آنها چگونه بر زندگی آنها تأثیر می گذارد. من واقعاً ممکن است کارهایی را ترسیم کنم که یک کودک به دلیل ترس‌هایش نمی‌تواند انجام دهد – مانند خوابیدن در رختخواب خود، یا رفتن به خانه دوست، یا تقسیم وعده‌های غذایی با خانواده خود – و این که چه احساسی در آنها ایجاد می‌کند. اینکه بچه‌ها بفهمند اضطرابشان چگونه کار می‌کند و جلب اعتمادشان مهم است، زیرا قدم بعدی – مقابله با ترس‌هایشان – به اعتماد آنها به من بستگی دارد.
با پذیرش مشاهدات رابرت فراست مبنی بر اینکه “تنها راه حل است”، مواجهه درمانی به آرامی و به طور سیستماتیک به کودک کمک می کند تا با ترس های خود روبرو شود، بنابراین آنها می توانند یاد بگیرند که اضطراب خود را تا زمانی که فروکش کند تحمل کنند به جای اینکه با جستجوی اطمینان، فرار، اجتناب یا درگیر شدن در واکنش نشان دهند. رفتارهای تشریفاتی مانند شستن دست ها
مواجهه درمانی چگونه کار می کند؟
اولین قدم شناسایی محرک ها است. ما یک «سلسله مراتب ترس‌ها» را طراحی می‌کنیم – مجموعه‌ای از چالش‌های فزاینده، که هر کدام قابل تحمل هستند و با هم باعث پیشرفت قابل توجهی می‌شوند. به جای اینکه با کلمات سیاه و سفید فکر کنند – من نمی توانم سگی را لمس کنم یا نمی توانم از روی پل عبور کنم – از بچه ها خواسته می شود تا درجات دشواری را در نظر بگیرند. ممکن است از کودکی که ترس از آلودگی دارد، بپرسیم: «در مقیاس 1 تا 10، لمس کردن دستگیره در با یک انگشت چقدر دشوار است؟ برای دست زدن و باز کردن در؟»
برای کودکی که ترس از استفراغ دارد، ممکن است بپرسیم: نوشتن کلمه استفراغ چقدر دشوار است؟ اگر 3 باشد، گفتن “امروز استفراغ خواهم کرد” ممکن است 5 باشد. دیدن کارتونی از کسی که استفراغ می کند ممکن است به 7 امتیاز دهد. برای تماشای یک ویدیوی واقعی از استفراغ شخصی ممکن است 9 باشد. در بالای سلسله مراتب، این عدد احتمالا چیزی می خورد که کودک فکر می کند باعث استفراغ او می شود. با رتبه‌بندی این ترس‌های مختلف، بچه‌ها متوجه می‌شوند که برخی از آنها کمتر افراطی و قابل کنترل‌تر از آن چیزی هستند که فکر می‌کردند.
در مرحله بعد، کودک را در خفیف ترین شکل ممکن در معرض محرک قرار می دهیم و تا زمانی که اضطراب فروکش کند از او حمایت می کنیم. ترس، مانند هر احساس دیگری، با گذشت زمان کاهش می یابد و کودکان با احساس کاهش اضطراب، احساس تسلط پیدا می کنند.
درمان فشرده
با کودکی که به شدت مضطرب است – برای مثال می تواند از ترس اینکه والدینش بمیرند به سختی اتاق خود را ترک می کند یا باید دست های خود را ده ها بار در روز بشوید تا آلوده نشود – ممکن است چندین بار در هفته با او کار کنم. برای چندین ساعت در یک زمان ما نوردهی را در دفتر انجام می دهیم و سپس، وقتی کودک به اندازه کافی راحت است، آنها را در بیرون انجام می دهیم.
به عنوان مثال، برای فردی که دارای اضطراب اجتماعی است، ممکن است با کلاه های احمقانه بیرون برویم یا با یک بند موز راه برویم. برای کسی که از آلودگی می ترسد، ممکن است با هم سوار اتوبوس شویم، یا با غریبه ها دست بدهیم، سپس بدون شستن چیپس بخوریم.
هنگامی که برخی از مواجهه ها را بررسی کردیم و آنها احساس اعتماد به نفس بیشتری کردند، تکالیف خانه را برای تمرین آنچه در جلسات انجام دادیم تعیین می کنم. ما می‌خواهیم بچه‌ها قبل از بالا رفتن از نردبان، واقعاً بر نوردهی‌های خود مسلط شوند. و به والدین آموزش داده می‌شود که با تشویق کودکان به تحمل احساسات اضطراب‌آور، به جای پریدن برای محافظت از آنها در برابر اضطراب، به پیشرفت آنها کمک کنند.
درمان برای سطوح خفیف تا متوسط شدت معمولاً 8 تا 12 جلسه طول می‌کشد و برخی از کودکان در صورت مصرف دارو برای کاهش اضطراب خود پیشرفت بیشتری می‌کنند که می‌تواند آنها را قادر به شرکت در درمان کند.
درک این نکته مهم است که مواجهه درمانی کار سختی است، هم برای بچه ها و هم برای والدینشان. اما با کاهش ترس، بچه‌ها به انجام کارهایی که دوست دارند بازمی‌گردند، و خانواده فرزندی را که می‌ترسیدند از دست داده باشند، پس می‌گیرند – و این یک پاداش بزرگ است.
