افکار خودکشی
اگر به مشاور و روان درمانگرم بگویم که افکار خودکشی دارم چه اتفاقی می افتد؟
بسیاری از افرادی که افکار خودکشی را تجربه می کنند، از ترس اینکه ممکن است به نوعی برنامه بستری در بیمارستان بستری شوند یا دوستان و خانواده آگاه شوند، از گفتن به درمانگر خود تردید دارند. اما پزشکان سلامت روان به طور خاص آموزش دیده‌اند تا بدون قضاوت یا اقدام عجولانه در این موارد صحبت کنند، و یک درمانگر خوب با دلسوزی و آرامش به افشاگری‌های مراجعش پاسخ می‌دهد.
در بیشتر موارد، از مراجعی که اشاره می کند دارای افکار خودکشی است، ابتدا از چند سؤال بعدی پرسیده می شود مانند اینکه آیا افکار فعال هستند یا منفعل، آیا آنها برنامه خاصی دارند و آیا دسترسی آماده به یک وسیله خودکشی (یعنی اسلحه و دارو) را دارند یا خیر. اگر روان درمانگر به این نتیجه برسد که مراجع در معرض خطر فوری نیست، احتمالاً با او همکاری خواهد کرد تا در صورت تشدید افکار خودکشی، یک طرح ایمنی ایجاد کنند. در این بین، درمانگر و درمانجو منبع افکار خودکشی را کشف می کنند و به او کمک می کنند تا مکانیسم های مقابله ای جایگزین برای احساس ناامیدی و پوچی خود ایجاد کند.
درک خودآزاری
آسیب رساندن به خود یا عمل ایجاد درد یا آسیب عمدی به بدن خود اغلب با قصد و یا افکار خودکشی همراه است. اما اگرچه برخی از افرادی که به خود آسیب می رسانند، افکار خودکشی نیز دارند، اما این موضوع در همه جا صادق نیست. با این حال، خودآزاری به خودی خود می‌تواند خطرناک باشد و نشان‌دهنده درجه‌ای از ناخوشی روانی، حتی بدون هرگونه افکار خودکشی است. بنابراین، هر کسی که به خود آسیب می زند، یا عزیزی دارد که این کار را انجام می دهد، بدون توجه به ارتباط این رفتار با خودکشی، باید در اسرع وقت به دنبال کمک از روان شناس و مشاور یا روان پزشک باشد.
آیا خودآزاری همیشه نشان دهنده خودکشی است؟
لازم نیست. خودآزاری در برخی موارد مقدم بر خودکشی است و ممکن است فریاد کمک کسی باشد که قصد خودکشی دارد. با این حال، بسیاری از افرادی که به خود آسیب می زنند، قصد مرگ ندارند و به طور فعال خودکشی نمی کنند.
اگر کسی فاقد افکار خودکشی بود، چرا باید به خود آسیب برساند؟
خودآزاری اغلب به عنوان راهی برای رهاسازی احساسات منفی شدید مانند غم و اندوه، اضطراب، خشم یا شرم استفاده می شود. کسانی که با تروما مواجه شده اند یا در موقعیتی ناامن هستند، ممکن است خودآزاری را به عنوان راهی برای به دست آوردن کنترل بر زندگی خود انجام دهند.
اما اگرچه خودآزاری ممکن است باعث تسکین موقت شود، به ندرت به مدیریت طولانی مدت احساسات کمک می کند. بدون کمک، فرد ممکن است به خودآزاری ادامه دهد و ممکن است در خطر سایر مشکلات سلامت روانی، از جمله افزایش خطر خودکشی باشد. بنابراین، همیشه مهم است که برای آسیب رساندن به خود به دنبال کمک باشید، حتی اگر فرد فکر فعالی برای خودکشی نداشته باشد.
آیا خودآزاری غیرخودکشی ممکن است به طور تصادفی منجر به مرگ شود؟
بله. خودآزاری حتی بدون قصد خودکشی نیز می‌تواند خطرناک باشد، و برخی از افرادی که تمایلی به مرگ ندارند ممکن است به طور تصادفی آسیب بیشتری نسبت به آنچه در نظر گرفته شده وارد کنند و در موارد شدید، زندگی خود را به خطر بیندازند. در حالی که به نظر می رسد این نادر است، مهم است که نشانه های خودآزاری را قبل از تشدید آن جدی بگیرید.
وقتی یکی از عزیزان به خود آسیب می زند، چگونه باید پاسخ دهم؟
یاد گرفتن اینکه یکی از عزیزان به ویژه یک کودک به خود آسیب می زند می تواند گیج کننده و ترسناک باشد. یادآوری این نکته مهم است که خودآزاری فقط وسیله ای برای جلب توجه نیست. این یک پاسخ ناسالم به احساسات منفی است که بسیار واقعی هستند و ممکن است ناتوان کننده باشند. پاسخگویی با شفقت و ارتباط فرد عزیز با خدمات سلامت روان ( مشاور و روان شناس و روان پزشک) بهترین رویکرد است. تلاش برای حفظ ارتباط با فرد مورد علاقه با گذراندن منظم وقت با آنها، پرسیدن وضعیت آنها و کمک به آنها در مراقبت از خود می تواند به آنها کمک کند تا دردهای عاطفی خود را پشت سر بگذارند و بهتر از رفاه خود حمایت کنند و از روی آوردن به خودآزاری اجتناب کنند.
مدرسه روان شناسی. روان بنه
