عوامل ژنتیکی در اختلال دوقطبی
عوامل ژنتیکی در اختلال دوقطبی: دانستن اینکه اختلال دوقطبی به شدت ژنتیکی است به این معنی است که هیچ کس مقصر نیست.
بیماران درمانی جدید و اعضای خانواده آنها در اولین معرفی به تشخیص اختلال دوقطبی می توانند هر تعداد واکنش را داشته باشند. (عوامل ژنتیکی در اختلال دوقطبی) ناباوری و انکار پاسخ های معمولی هستند، اما ممکن است معتقد باشند که کار بدی برای وارد کردن دوقطبی به زندگی خود انجام داده اند. یا اینکه چیزی به‌طور مشخص در انسان بودنشان ایراد دارد. آنها ممکن است سال‌ها احساس شرمندگی داشته باشند، اما آمادگی کامل برای مقابله با واقعیت یک بیماری روانی مزمن را نداشته باشند. اما حقیقت این است که هیچ کس برای داشتن اختلال دوقطبی مقصر نیست.
به این دلیل که اعتقاد بر این است که پایه های دوقطبی تا حد زیادی ژنتیکی است، که قوی ترین و ثابت ترین عامل خطر برای این بیماری است (عوامل ژنتیکی در اختلال دوقطبی) .از آنجایی که اختلال دوقطبی از طریق نسل های خانواده منتقل می شود، به نظر می رسد که بر نحوه شکل گیری مغز برای کنترل خلق و خو تأثیر می گذارد.
بنابراین هنگام تلاش برای کشف دوقطبی، درک تاریخچه سلامت روانی خانواده برای دانستن اینکه آیا ممکن است فرد مستعد ابتلا به این اختلال باشد، حیاتی است. اگر فردی در شجره نامه نوسانات خلقی را تجربه کرده باشد، به ویژه در نزدیک ترین خویشاوندان ژنتیکی، مطمئناً ممکن است فرد مستعد ابتلا به اختلال دوقطبی باشد. سپس یک تحقیق دقیق تر می تواند کشف کند که علائم دوقطبی ممکن است در تاریخچه زندگی خود آن فرد پنهان شده باشد.
یک کارآگاهی کوچک ممکن است برای کشف تاریخچه ژنتیکی احتمالی دوقطبی مفید باشد. به عنوان مثال، آیا مامان یا بابا علائمی از تغییرات خلقی نشان می دهند؟ سطح بالایی از تحریک پذیری به دنبال غم و اندوه عمیق؟ مادربزرگ یا پدربزرگ چطور؟ آیا داستان هایی از رفتارهای به شدت نامنظم وجود داشت؟ آیا عمه یا عموهایی بودند که حملات شدید افسردگی یا علائم روان پریشی داشتند؟
آیا کسی به مراقبت های روانی جدی نیاز داشت؟ آیا از اعتیاد رنج می برید؟ چه اتفاقی برای این اعضای خانواده افتاده است؟ به یاد داشته باشید که داشتن دوقطبی تقصیر آنها نیست، اما این اطلاعات تاریخی می تواند به توضیح الگوهای رفتاری و بین فردی در طول نسل هایی که ممکن است تحت تأثیر اختلال دوقطبی قرار گرفته اند کمک کند. (عوامل ژنتیکی در اختلال دوقطبی)
مطالعات مختلف نه تنها از ارتباط ژنتیکی با اختلال دوقطبی حمایت می‌کنند، بلکه به رشد اولیه مغز به عنوان جدول‌چینی برای فعالیت‌های دوقطبی بعدی اشاره می‌کنند. به عنوان مثال، یک تیم تحقیقاتی در دانشگاه میشیگان دریافتند که سلول‌ها در افراد مبتلا به دوقطبی در مقایسه با سلول‌های افرادی که دوقطبی ندارند، رشد می‌کنند.
نحوه تبدیل آن سلول ها به نورون و ارتباط با سایر نورون ها نیز در مقایسه با سلول های غیر دوقطبی متفاوت است (چن و همکاران، 2014). سایر محققانی که عملکرد مغز را مشاهده می کنند، معتقدند که در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی، بخش هایی از نورولوژی آنها که معمولاً احساسات را تنظیم می کند، به خوبی طراحی نشده است. دو مورد از این مناطق مغز احتمالاً قشر پیش پیشانی (PFC) و آمیگدال هستند (Townsend & Altshuler, 2012)
PFC که در قسمت جلویی مغز قرار دارد، به ما توانایی شکل گیری و استفاده از منطق را می دهد. این مسئول درک پیامدها و پیش بینی رویدادهای آینده بر اساس تجربه است PFC .درست را از نادرست می آموزد و به ما کمک می کند به روشی منطقی، سازمان یافته و از نظر اجتماعی مناسب فکر کنیم. آمیگدال در اعماق ناحیه مرکزی مغز قرار دارد و در تولید احساسات و پردازش خاطرات عاطفی نقش دارد. در حالی که PFC متفکرتر است، آمیگدال واکنش پذیرتر است.
در یک فرد مبتلا به دوقطبی، عملکرد PFC و آمیگدال و نحوه ارتباط آنها با یکدیگر، همیشه به نوعی تعادل و ثبات لازم برای عملکرد طبیعی کار نمی کند. در طول نوسانات خلقی، تغییرات قابل اندازه گیری در مواد شیمیایی مغز وجود دارد که نحوه ارتباط سلول های عصبی با یکدیگر را تغییر می دهد. این مواد شیمیایی را انتقال دهنده های عصبی می نامند. زیرا به پیام های شیمیایی اجازه می دهند از سلول عصبی به سلول عصبی دیگر منتقل شوند. تغییر الگوهای مغزی ممکن است فاقد تنظیم مناسب بین PFC و آمیگدال باشد. نتیجه مورد انتظار نوسانات زیادی در حالات خلقی است که با هرگونه ارزیابی معقول از واقعیت اطراف آن فرد به طور ناکافی تعدیل می شود.
عوامل علّی دوقطبی غیر ژنتیکی را می‌توان به عنوان کاتالیزورهایی توصیف کرد که اساساً این اختلال را از پایه‌های ژنتیکی آن برداشته و علائم دوقطبی را به منصه ظهور می‌رسانند. این کاتالیزورها اغلب شامل تغییرات عمده هورمونی مانند در دوران نوجوانی یا در زنان پس از زایمان هستند. یا می توانند نتیجه خود درمانی با دارو یا الکل باشند. اما باز هم، این عوامل مستعد باید برای کاتالیزورهای دوقطبی وجود داشته باشند تا علائم اختلال دوقطبی را تحریک کنند.
یکی از جنبه‌های مرموز ارتباط ژنتیکی در اختلال دوقطبی این است که چگونه علائم دوقطبی پنهان می‌شوند. و ظاهراً همیشه روی فرد تأثیر نمی‌گذارند( عوامل ژنتیکی در اختلال دوقطبی). شاید باورش سخت باشد که یک استعداد ژنتیکی برای چیزی وجود دارد به نظر می رسد که به خودی خود از بین می رود.
با این حال، هنگامی که یک فرد مبتلا به اختلال دوقطبی بین شیدایی یا هیپومانیا و افسردگی قرار دارد. به سادگی در یک منطقه خلقی اولیه قرار دارد. خلق و خوی می تواند به سرعت یا به آهستگی در طول پایه تغییر کند. بنابراین مهم است که درک کنیم که اختلال دوقطبی همیشه در ژنتیک و عصب شناسی افراد وجود دارد. خواه علائم دوقطبی در حال حاضر فعال باشند یا نه. هنگامی که اختلال دوقطبی به طور دقیق شناسایی شد، بخشی از زندگی آن فرد بوده و خواهد بود.
شاید برای خیلی ها خبر بدی به نظر برسد. اگر دوقطبی دارید، ممکن است بخواهید برای چنین سرنوشتی به اجداد خود نفرین کنید.
اما به دلیل تأثیر ژنتیکی قوی دوقطبی (عوامل ژنتیکی در اختلال دوقطبی)بر رشد مغز، می‌توانیم درمان را از نقطه نظر عصبی هدف قرار دهیم. داروهای تثبیت کننده خلق و خو می توانند به طور موثری از توانایی مغز برای تنظیم علائم دوقطبی به شیوه ای ثابت حمایت کنند. در واقع این داروها می توانند اثرات محافظت کننده عصبی داشته باشند. به این معنی که می توانند از مغز در برابر آسیب های ناشی از نوسانات خلقی دوقطبی محافظت کنند (McElroy, Keck, & Post, 2008). پس از تثبیت مناسب، افراد مبتلا به دوقطبی می توانند حس واقعی شخصیت خود را از طریق درمان کشف کنند. به جای اینکه با نوسانات خلقی و ناتوانی در همگام سازی با زندگی اطرافشان تعریف شوند.
هیچ کس برای داشتن اختلال دوقطبی مقصر نیست. پیوند ژنتیکی به این معنی است که نه فرد و نه یکی از اعضای خانواده کار بدی برای وارد کردن دوقطبی به زندگی خود انجام نداده اند. اما با توجه و مراقبت مناسب از اختلال دوقطبی، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی می توانند زندگی متعادل تری بدون شرم داشته باشند.
مدرسه روان شناسی. روان بنه
