“هر روز یک زندان است، محبوس در این بدن در حال تغییر، تکرار همان روز بارها و بارها. تمام زندگی من از کارهایی تشکیل شده است که باید انجام دهم، نه کارهایی که می خواهم انجام دهم. تست ها، آزمون ها، تکالیف خواندن، مقاله ها، پروژه های گروهی – من تمام روز را با افرادی سپری می کنم که مجبورم با آنها باشم: نوجوانانی که به اندازه من احساس آشفتگی می کنند.
“گاهی اوقات احساسات من در مدرسه جریحه دار می شود – توسط معلمان، رئیسان، مشاوران، اما بیشتر توسط دانش آموزان دیگر. من این را به شما نمی گویم، زیرا شرمنده ام که صدمه ببینم. نمی خواهم شما بدانید که چقدر آسیب دیده ام. همیشه احساس کنید
“تمام زندگی من تبدیل به “نمیخواهم…” شده است، نمیخواهم از خواب بیدار شوم، نمیخواهم بخوابم، نمیخواهم به مدرسه بروم می خواهم … نمی خواهم … نمی خواهم.
“من نمی توانم به یک چیز فکر کنم که بخواهم انجام دهم – جز خواب. این تنها زمانی است که استرس ندارم، تنها زمانی است که نگران نیستم، تنها زمانی است که ناراحت نیستم.
“گاهی اوقات در اتاقم پنهان می شوم و نتفلیکس، یوتیوب یا ویدیوهای بی فکر را بارها و بارها تماشا می کنم، زیرا نمی توانم با افکار خودم کنار بیایم. دارم حواسم را از خودم پرت می کنم. آیا این دیوانه کننده به نظر می رسد؟
“و، بله، می دانم که اتاقم به هم ریخته است. من آن را دوست دارم: به نظر می رسد درونم چه احساسی دارد. و لطفاً از من نپرسید چه مشکلی دارد، زیرا نمی دانم. نمی دانم کجاست. این احساسات از
“می دانم که از دست من عصبانی هستی. من نمی توانم تو را سرزنش کنم. دیگر با تو صحبت نکردم. گاهی اوقات به تو چیزهای بدی می گویم ، چیزهای وحشتناکی. تو را سرزنش می کنم ، به تو فحش می دهم ، تو را دور می کنم. چیزها را بشکن، چون از درون احساس شکستگی می کنم.
“همیشه اینطور نبود. وقتی به عکس های قدیمی ام در دوران دبستان نگاه می کنم، بچه کوچکی را می بینم که همیشه خیلی خوشحال بود. بچه کوچکی که عاشق رقصیدن و آواز خواندن بود، که دوست داشت احمق باشد. که برایشان مهم نبود مردم چه فکری می کنند.
“احساس می کنم آن بچه کوچولو مرده است.
“الان چیزی بهت میگم که گفتنش سخته. لطفا گوش کن چون واقعا منظورم اینه: از من دست نکش تو والد من باشی، حتی اگر می‌گویم من نمیخواهم بیشتر از آنچه می‌توانم صبور باشی، بیشتر درک کنم، حتی وقتی به تو فریاد می‌زنم ازت متنفرم، هنوزم نیاز دارم که دوستم داشته باشی
“اگر می توانستم به شما بگویم چگونه به من کمک کنید، این چیزی است که می گویم:
1. به من فضا بدهید.
وارد اتاق من نشوید، مرا گوشه نگیرید، یا خواسته ای نداشته باشید. من هیچ جوابی ندارم وقتی مرا هل می‌دهی یا سرم فریاد میزنی، حالم بدتر می‌شود. من نیاز دارم تنها باشم من به فضا نیاز دارم
2. سر من فریاد نزن.
صدای سرم گاهی آنقدر بلند است که به سختی می توانم افکارم را بشنوم. من نمی توانم آن را تحمل کنم. وقتی فریاد میزنی، احساس بدتری نسبت به خودم دارم. احساس می کنم مورد بی مهری قرار گرفته ام. احساس می کنم بزرگترین ناامیدی شما هستم.
3. وسایل الکترونیکی من را بردارید.
من نمی توانم تلفنم را زمین بگذارم؛ من تلاش می کنم، اما نمی توانم. می دانم که تمام وقتم را می بلعد، اما نمی توانم جلوی خودم را بگیرم. نمی توانم از بررسی آن دست بردارم. من به کمک شما نیاز دارم. من به شما نیاز دارم که محدودیت هایی برای فناوری تعیین کنید. لطفا. من با شما می جنگم، اما این چیزی است که من نیاز دارم. سعی نکنید با من استدلال کنید: فقط این کار را انجام دهید.
4. من را به جایی ساکت بیاورید.
من می گویم من نمی خواهم با شما کاری داشته باشم. اما اگر می توانستی مرا به جایی آرام بیاوری، جایی که بتوانیم با هم راه برویم و بحث نکنیم، جایی که بتوانم خورشید را حس کنم و به باد درختان گوش دهم، جایی بتوانم نفس بکشم و همه چیزهایی را که آزارم می دهد فراموش کنم، فکر می کنم دوست دارم که حتی اگر صحبت نکنیم، احساس آرامش می کنم.
5. دست از لوس کردن من بردارید.
تمام آنچه را که می خواهم به من نده. هر چه بیشتر به من بدهی، بیشتر از تو ناراحت می شوم. من می خواهم چیزهایی به دست بیاورم. این به من کمک می کند احساس کنم بزرگ شده ام. من می خواهم یاد بگیرم چگونه پول پس انداز کنم، پول خرج کنم، پول را به اشتراک بگذارم. و من هرگز آن را یاد نخواهم گرفت، اگر آن را به من بدهید. از وابستگی به تو متنفرم. لطفا کمکم کن مستقل بشم
6. کسی را برای من پیدا کنید که با او صحبت کنم.
من به کسی نیاز دارم که ببیند که تو نیستی. من به یک بزرگسال برای تحسین نیاز دارم، کسی که می‌خواهم شبیه او باشم، کسی که به من ایمان داشته باشد، مرا تحت فشار بگذارد و مرا درک کند. یک مربی، یک مشاور، یک درمانگر… هر کسی که می تواند به من امید بدهد، وقتی برای خودم کم دارم.
7. به من بگو که دوستم داری.
وانمود می کنم که اهمیتی نمی دهم. اما من واقعاً به شنیدن کلمات “دوستت دارم” نیاز دارم. چون در حال حاضر، من را دوست ندارم. با وجود اینکه زندگی شما را به جهنم تبدیل می کنم، هنوز نیاز دارم که احساس کنم که دوستش دارید. مخصوصا توسط شما
“حدس می زنم همین باشد. می دانم که پدر و مادر بودن واقعاً سخت است. گاهی اوقات احتمالاً تعجب می کنید که چرا این کار را کردید. اما من بهتر می شوم. قول می دهم. من بزرگتر می شوم و دوباره از هم لذت خواهیم برد. سپس، درک کنید که من از شما قدردانی می کنم.
“ممکن است اغلب نگویم، اما با این حال دوستت دارم.”
