بخش نخست شهریار وقفی‌پور همان‌گونه که تاریخِ نقدِ ادبی در قرنِ بیستم نشان می‌دهد، آنچه به نامِ «نقدِ روان‌کاوانه» شهرتی موقتی یافت، مضحکه‌ای بود که به شکلی انعکاسی، رسواییِ تحریفاتِ «پسافرویدی»ها را آشکار ساخت: این که با شخصیت‌های داستانی به مثابه رونوشتِ انسان‌های واقعی برخورد شود (یعنی گرایشی که هدفش آسیب‌شناسیِ مقوله‌ای است و مثلاً […]