گزینش بیماران برای درمان حمایتگر بیانگر : ازآنجایی‌که تاکنون تحقیقات انجام‌شده نتایج قطعی ای را در خصوص این که کدام بیماران برای انجام هر یک از روش های رواندرمانی، مناسب هستند را ارائه نکرده اند باید بر روی استفاده از تجربیات بالینی قابل توجه و مخصوصاً استفاده گروه ناظر مستمرتکیه کنیم.
مثلا تحقیقات نشان داده است که این نوع از رواندرمانی (حمایتگر-بیانگر) برای انواع بسیاری از بیماران مناسب است. در این نوع از روش درمان همان طور که از نامش هم مشخص است از دو تکنیک حمایتگر و بیانگراستفاده می شود.
میزان مفید فایده بودن رواندرمانی پویشی SE برای بیماران با درجات مختلفی از بیماری روانی، منحصراً تا حد زیادی وابسته به ترکیب مشخصی از اجزای حمایتی- بیانگر هر بیمار است. برای مثال، به برخی بیماران حمایت بیشتری داده می شود در حین این‌که از تکنیک‌های بیانگر کمتری استفاده می شود؛ مثلا بیماران دچار اختلال شخصیت یا بیمارانی که آستانه تحمل اضطراب پایینی دارند.
بیمارانی که به‌عنوان شخصیت ضداجتماعی تشخیص داده‌شده‌اند. تقریباً تنها کسانی هستند که کاملاً به رواندرمانی بی‌توجه هستند و معمولا زمانی مراجعه به درمان می کنند که تشخیص شخصیت ضداجتماعی به همراه افسردگی داده می شود، یا زمانی که نشانه هایی وجود دارد که یک اتحاد کمکی می تواند ایجاد شود، پیش‌آگهی رواندرمانی تا حدی بهبود می یابد.
آزمایش‌های بالینی همچنین نشان داده است که برخی از بیماران به دوره درمان طولانی تری نیاز دارند. برای مثال، بیماران با اختلالات شخصیتی ممکن است به طول درمان طولانی تری نیاز داشته باشند به‌جای درمان کوتاه‌مدت حدود 16 تا 25 جلسه، ممکن است به یک تا دو سال درمان احتیاج داشته باشند.
ازآنجایی‌که پیش‌بینی این‌که کدام بیمار به چه طول درمانی نیاز خواهد داشت دشوار است، در ابتدا درمان کوتاه‌مدتی به‌صورت آزمایشی داده می شود.
این قبیل درمان های آزمایشی خطری نخواهد داشت. اگر این طول درمان کافی نبود می توان درمان طولانی تر را به کار گرفت.
یک دیدگاه برای “گزینش بیماران برای درمان حمایتگر بیانگر”