سه نوع خود افشاگری درمانگر : درمانگران از پنهان کاری و در پرده ابهام ماندن در برابر بیمارضرر می کنند. دلایل زیادی برای افشای درمانگر نزد بیمار وجود دارد اما دلایل کمی برای پنهان کاری هست.
خود افشاگری درمانگریک موضوع واحد نیست، بلکه مجموعه ای از رفتارها است که برخی از آنها موجب تسهیل امر درمان می شود.اما در این امر همیشه باید احتیاط نمود. بنابراین 3 حوزه ی خود افشاگری درمانگر را شرح می دهیم.
- افشاگری درساختاردرمان:
پژوهش های معتبری نشان داده اند که لازم است درمانگر در آغاز درمان بیماران را از مفروضات اولیه و اصول و روند درمان آگاه سازد و توضیح بدهد مراجع برای پیشرفت روند درمان چه کارهایی می باید انجام دهد این امر خود منجر به ایجاد اتحاد درمانی می شود.بار اضطراب مراجع به حدی سنگین بوده که او را به اتاق درمان کشانده و معنی ندارد که ماهم او را درفرایندی مبهم قرار بدهیم و باعث یک اضطراب ثانویه بشویم.
افشای احساسات اینجا و اکنون درمانگر:
برای برقراری یک رابطه اصیل با بیمار، لازم است که احساسات در لحضه اکنون خود را برای او افشا کنیم. و تاکید دارم که احساسات خود درمانگر قطب نمایی است که ما را به نقطه ی درست درمان هدایت می کند. بیماری که عادت داشت تا مساله ی های خود را ناتمام بیان کند احساس طرد شدن به درمانگر می داد و زمانی که مساله با بیمارمطرح شد، درمانگرمتوجه شد که او هنوز اعتماد کافی را ندارد. در واقع این خود افشایی درمانگر بود که باعث تسهیل روند درمان شد.
افشای زندگی خصوصی درمانگر:
اگر بخواهیم میزان درجه خود افشایی درمانگر را درجه بندی کنیم این نوع خود افشایی باید کمترین حد باشد و باید بسیار با احتیاط انجام شود. این نوع افشاگری به این معنی نیست که به کنجکاوی های بیمار پاسخ بدهیم.اما گاهی لازم است برای همدلی بیشتر این کار انجام شود.
