عوامل استرس در کودک : چرا برخی کودکان به‌خاطر حوادث بی‌اهمیت دچار استرس می‌شوند؟ مدیریت و واکنش دربرابر استرس برای هر کودک نسبت به سایرین متفاوت است و در اغلب موارد به عوامل گوناگونی وابسته است. در ادامه شرایط مختلف در ایجاد استرس برای کودک را بررسی می‌کنیم.
محیط عاطفی برای مبازه علیه استرس
اگر برخی کودکان نسبت به دیگران به صورت ذاتی بیشتر عصبی هستند، محیط عاطفی برای آسایش درونی آنها ضروری است. در واقع، وابستگی‌های عاطفی به کودک این امکان را خواهد داد تا در محیطی آرام رشد کند؛ محیطی که درآن آسایش و شکوفایی وجود دارد. بها دادن به کودک، گوش دادن به او و نوازش کردنِ او باعث می‌شود تا کودک بتواند با آموزه‌های وجودی‌اش به شکلی آرام و مطمئن مقابله کند.
استرس دربرابر دنیایی تازه
به بیان دیگر، اولین فراگیری‌های کودک با والدینش انجام می‌شود: صحبت کردن، راه رفتن، دوچرخه سواری و کتاب خواندن…. در آغاز، هر کشفی به‌طور بالقوه استرس زاست؛ اما تجربه، تمرین و سپس تسلط آن را بی‌خطر
می‌کند. شیوه‌ای که والدین از طریق آن کودک را در کشف‌ها و آموخته‌هایش همراهی می‌کنند بر واکنش کودک اثرگذار است.
فشار روزمره
عوامل استرس در کودک :«این کار رو انجام نده »، « اون کار رو انجام بده». این جملاتِ کوتاهِ امری که کودک در طول روز می‌شنود او را تحت فشار می‌گذارد، مستاصل می‌کند و مورد قضاوت قرار می‌دهد.
گاها به این موارد ریتم سرسام آور زندگی هم اضافه می‌شود. او به محض بیدارشدن از خواب فقط این جمله را می‌شنود « بدو، عجله کن!»، سپس کلاس‌های پشت سرهم، فعالیت‌های خارج از مدرسه، تکالیف و… بدون هیچ وقفه‌ای زنجیروار بهم متصل می‌شوند.
فشارهای مدرسه
اغلب معلمان دانش‌آموزان را به نتیجه‌گرایی سوق می‌دهند، بهترین‌ها را تحسین می‌کنند و باقی را بی‌ارزش می‌دانند، از دانش‌آموزان تقاضای ساعت‌های متوالی توجه و تمرکز دارند. درست بعد از مقطع پیش‌دبستانی نمره اهمیت می‌یابد و کودک به‌خاطر نتایج ضعیف‌اش احساس پوچی می‌کند. در دوره‌ی دومِ تحصیلات این پدیده تشدید می‌شود. مشکل پیچیده‌تر، فشار بیشتر و نهایتا کابوس دیپلم ظاهرمی‌شود؛ برای برخی، برگه‌های امتحانی خالی همچون بازی با سرنوشت تلقی می‌شود.
حمایت والدین در مقابل استرس
والدین نیز ممکن است درقبال موفقیت فرزندشان نگران باشند و کم نیستند مواردی که والدین عدم موفقیت در کلاس را به عنوان شکست فردی تلقی می‌کنند. گاهی پیش می‌آید که فرزندان، هرچند شایسته، به میزان کافی به چشم والدین نمی‌آیند. فرزندی که خود را در جایگاه والای آرزوی والدینش نیابد احساس گناه، ناتوانی و تنش دارد. قضاوت والدین برای فرزند بسیار سنگین است. والدین باید به جای تحت فشار گذاشتن فرزندانشان، از آنها حمایت کنند.
منبع: مجله‌ی psychoenfants
مترجم : ملیکا فتوحی
