دارو درمانی در روانپزشکی: مروری جامع بر تمامی انواع داروهای ضد اضطراب

مهمترین اطلاعاتی که باید در مورد داروهای ضد اضطراب بدانم چیست؟

داروهای ضد اضطراب: حتما داروهای خود را دقیقاً طبق دستور مصرف کنید.

اگر عوارض جانبی جدی دارید، با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید.

بدون مشورت با پزشک داروی خود را قطع نکنید زیرا ممکن است باعث مشکلات جدی سلامتی شود.

داروهای ضد اضطراب می تواند برای افرادی که علائم اضطراب یا اختلالات اضطرابی را تجربه می کنند، تسکین دهد. برخی از داروهای اضطراب را می توان در صورت نیاز زمانی که فرد احساس اضطراب می کند مصرف کرد. در موارد دیگر، داروها باید به طور منظم مصرف شوند تا تسکین پایدارتری داشته باشند.

اختلالات اضطرابی بیش از یک مورد اعصاب هستند. آنها شرایط سلامت روانی شناخته شده‌ای هستند که می‌توانند کنار آمدن با فراز و نشیب‌های زندگی را دشوارتر کنند – حتی گاهی اوقات لذت بردن یا حتی شرکت در فعالیت‌های روزانه را سخت‌تر می‌کنند

خوشبختانه، تعدادی از داروهای ضد اضطراب برای درمان علائم اختلال اضطراب در دسترس هستند. بیاموزید که این داروها چیست، چگونه کار می کنند، فواید آنها و خطرات احتمالی آنها چیست.

ممکن است تا شش هفته طول بکشد تا داروهای اضطراب شروع به کار کنند. آنها می توانند به ویژه در صورت استفاده همراه با روان درمانی مفید باشند

داروهایی برای درمان و کنترل اضطراب که می توانند کمک کنند.

چهار دسته عمده از داروها در درمان اضطراب مورد استفاده قرار می‌گیرند. 3 هر کلاس تلاش می‌کند تا اضطراب را به روشی متفاوت کاهش دهد و فواید و خطرات خاص خود را دارد.

در حالی که برخی از داروهای ضد اضطراب ممکن است گزینه های ترجیحی در نظر گرفته شوند، انتخاب دارو می تواند بر اساس نوع اضطراب و علائم شما متفاوت باشد. مدت زمانی که شما از دارو استفاده می کنید نیز می تواند متفاوت باشد.

برای مثال، اگر داروهای ضد افسردگی مصرف می‌کنید، ممکن است ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی به شما توصیه کند که به مدت چهار تا نه ماه پس از برطرف شدن علائم، به استفاده از آنها ادامه دهید.

در مجموع، استفاده از داروها برای اختلالات اضطرابی بی خطر و موثر در نظر گرفته می شود

مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)

مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) در حال حاضر داروی خط اول برای بسیاری از اشکال اضطراب هستند. آنها با ایجاد سروتونین بیشتر در مغز در دسترس عمل می کنند که می تواند هم اضطراب و هم خلق و خو را بهبود بخشد. به دلیل این اثرات، SSRI ها نیز اغلب برای درمان افسردگی و سایر اختلالات خلقی استفاده می شوند

اگر اختلال اضطرابی برای شما تشخیص داده شده است، پزشک ممکن است یکی از SSRI های زیر را توصیه کند:

سلکسا (سیتالوپرام)

لووکس (فلووکسامین)

پاکسیل (پاروکستین)

پروزاک (فلوکستین)

زولافت (سرترالین)

اگرچه SSRIها نسبت به برخی دیگر از داروهای ضد افسردگی عوارض جانبی کمتری دارند، اما همچنان ممکن است باعث ناراحتی گوارشی، مشکلات خواب، و اختلال عملکرد جنسی شوند. بنابراین، به بدن خود زمان دهید تا سازگار شود.

خلاصه

SSRI ها خط اول درمان اختلالات اضطرابی در نظر گرفته می شوند و اغلب عوارض جانبی کمتری نسبت به سایر داروها دارند.

مهارکننده های بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین (SNRIs)

مهارکننده های بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین (SNRIs) یکی دیگر از گزینه های خط اول برای درمان اضطراب هستند. این دسته از داروها سطح سروتونین و نوراپی نفرین را افزایش می دهند. نوراپی نفرین مانند سروتونین یک انتقال دهنده عصبی در مغز است که در تنظیم خلق و خو نقش دارد.

برخی از SNRI های تجویز شده برای اضطراب عبارتند از:

سیمبالتا (دولوکستین)

افکسور (ونلافاکسین)

پریستیک (دوسونلافاکسین)

SNRI ها به اندازه SSRI ها موثر در نظر گرفته می شوند، اما معمولاً عوارض جانبی بیشتری دارند.10 عوارض جانبی SNRI ها می تواند شامل سردرد، اختلال عملکرد جنسی، بی خوابی، ناراحتی معده و افزایش فشار خون باشد.

خلاصه

SNRI ها یکی دیگر از داروهای خط اول اضطراب هستند و به اندازه SSRI ها موثر هستند، اگرچه می توانند عوارض جانبی بیشتری داشته باشند.

داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (TCAs)

داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (TCAs) برخی از اولین داروهایی بودند که برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده شدند. و آنها برای درمان اختلالات اضطرابی مختلف موثر بوده اند

TCA های تجویز شده برای اضطراب عبارتند از:

الاویل (آمی تریپتیلین)

پاملور (نورتریپتیلین)

توفرانیل (ایمی پرامین)

اگرچه آنها به اندازه SSRI ها در درمان اختلالات اضطرابی موثر هستند، اما TCA ها معمولاً عوارض جانبی قابل توجهی از جمله خشکی دهان، یبوست، تاری دید، مشکل در ادرار کردن و افت فشار خون (فشار خون پایین در حالت ایستادن) ایجاد می کنند. معمولا فقط زمانی تجویز می شود که سایر داروها تسکین ندهند.

خلاصه

TCA ها برای درمان اضطراب موثر هستند، اما اغلب با عوارض جانبی قابل توجهی همراه هستند، بنابراین اغلب تنها زمانی تجویز می شوند که سایر داروهای ضد اضطراب موثر نباشند.

بنزودیازپین ها

بنزودیازپین ها دسته ای از داروهای آرام بخش هستند. آنها کار می کنند تقویت اثر انتقال دهنده عصبی GABA که در آرامش و کاهش فعالیت مغز نقش دارد.

بنزودیازپین ها را می توان در صورت نیاز مصرف کرد تا به شما کمک کند در هنگام مواجهه با یک موقعیت استرس زا، آرامش داشته باشید و تنش عضلانی را کاهش دهید. از آنجایی که آنها سریع عمل می کنند، می توانند به درمان حملات پانیک کمک کنند. همچنین اگر گهگاهی مصرف شوند، می توانند برای اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) و فوبیا نیز مفید باشند.

بنزودیازپین های رایج عبارتند از:

آتیوان (لورازپام)

کلونوپین (کلونازپام)

والیوم (دیازپام)

زاناکس (آلپرازولام)

عوارض جانبی احتمالی شامل خواب‌آلودگی، سرگیجه، اختلال در هماهنگی و مشکلات بینایی است. بنزودیازپین‌ها هنگامی که به‌مدت یا کوتاه‌مدت استفاده می‌شوند، خطر اعتیاد پایینی دارند. با این حال، آنها برای استفاده طولانی مدت ایمن در نظر گرفته نمی شوند زیرا این امر می تواند خطر وابستگی و تحمل را افزایش دهد.

خلاصه

بنزودیازپین ها می توانند به درمان اضطراب کوتاه مدت و بر اساس نیاز کمک کنند، اما به دلیل افزایش خطر وابستگی، برای استفاده طولانی مدت توصیه نمی شوند.

خطرات داروهای ضد اضطراب

داروهای اضطراب خطرات مهمی دارند که باید از آنها آگاه باشید. این خطرات می تواند در بین گروه های دارویی کمی متفاوت باشد.

افکار خودکشی

افکار خودکشی با داروهای ضدافسردگی، به ویژه برای بیماران جوانتر، یک خطر است. بررسی 24 مطالعه مختلف نشان داد که 4 درصد از کودکان یا نوجوانان مصرف کننده داروهای ضد افسردگی در چند ماه اول پس از شروع این داروها در معرض خطر بیشتری برای خودکشی قرار داشتند – دو برابر میزان مصرف کنندگان دارونما.

در نتیجه، در سال 2004، سازمان غذا و دارو (FDA) شروع به الزام کرد که همه داروهای ضد افسردگی یک هشدار جعبه سیاه مربوط به افزایش خطر تفکر و رفتار خودکشی در کودکان و نوجوانان را داشته باشند.

افراد کمتر از 25 سال باید به دقت تحت نظر باشند تا علائمی از تفکر خودکشی داشته باشند، به خصوص در ابتدای درمان یا زمانی که دوز دارو تغییر می کند. این شامل افزایش افسردگی، بی قراری، تحریک پذیری، خودکشی و تغییرات غیرعادی در رفتار است.

تحمل و وابستگی

وابستگی در مورد بنزودیازپین ها نسبت به سایر کلاس های داروهای ضد اضطراب نگرانی بیشتری دارد. استفاده طولانی مدت از بنزودیازپین (بیش از 12 هفته) معمولاً توصیه نمی شود زیرا ممکن است تحمل و/یا وابستگی ایجاد شود.

تحمل به این معنی است که شما باید مقدار بیشتری از دارو را مصرف کنید تا اثربخش باشد. وابستگی به این معنی است که در صورت قطع مصرف دارو، علائم ترک ایجاد می شود.

تحقیقات نشان داده است که در میان افرادی که بنزودیازپین ها را بیش از شش ماه مصرف می کنند، 40٪ علائم قطع مصرف متوسط تا شدید را تجربه می کنند. مشورت با پزشک قبل از قطع مصرف دارو ضروری است زیرا قطع بنزودیازپین می تواند خطرناک باشد.

احتمال سوء استفاده یا سوء استفاده

همچنین این خطر وجود دارد که برخی از داروهای ضد اضطراب مورد سوء استفاده یا سوء استفاده قرار گیرند. این خطر در مورد بنزودیازپین ها، به ویژه آلپرازولام (که معمولاً با نام تجاری Xanax شناخته می شود) بیشتر است.

تحقیقات منتشر شده در سال 2020 نشان داد که استفاده نادرست از بنزودیازپین در 17 درصد از مصرف کنندگان رخ می دهد.19 مطالعه ای در سال 2014 که شامل 2700 دانش آموز دبیرستانی و راهنمایی بود نشان داد که خطر سوء مصرف بنزودیازپین در نوجوانانی که این داروها را تجویز کرده بودند، 12 برابر بیشتر است.

ترک داروی اضطراب

بسیاری از افرادی که برای مدت طولانی دارو مصرف می کنند ممکن است وابسته شوند. وقتی دارو را ترک کردند، باید این کار را به تدریج انجام دهند تا از تجربه علائم ترک جلوگیری کنند.

ترک داروی ضدافسردگی می تواند طی چند روز پس از قطع دارو رخ دهد و علائم معمولاً ظرف چند هفته برطرف می شوند. از قضا، بسیاری از علائم ترک مشابه علائم اضطراب هستند، از جمله:

اضطراب

مسائل مربوط به تمرکز

سردرد

بیخوابی

تعریق

برخی از داروها می توانند علائم ترک شدیدتری نسبت به سایرین ایجاد کنند. به عنوان مثال، قطع بنزودیازپین‌ها پس از مصرف طولانی‌مدت می‌تواند منجر به علائم ترک شدید یا تهدیدکننده زندگی، مانند تشنج، هذیان، و حتی مرگ شود.

قبل از قطع هر دارویی با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. برای جلوگیری از علائم ترک، ممکن است دوز داروی شما را کاهش دهند و به تدریج آن را کاهش دهند.

تداخلات دارویی داروهای ضد اضطراب

برخی از داروهای ضد اضطراب با سایر داروها تداخل منفی دارند. به عنوان مثال، اگر بنزودیازپین ها همراه با یک داروی مخدر مصرف شوند، می تواند منجر به تنفس دشوار یا کند و مرگ شود.

اگر داروی دیگری مصرف می کنید به پزشک خود اطلاع دهید. پرهیز از الکل هنگام مصرف بنزودیازپین ها نیز مهم است زیرا تداخل بین این داروها و الکل می تواند منجر به عوارض جدی و احتمالاً تهدید کننده زندگی شود.