بعد از کرونا، متخصصین سلامت روان با مشکلات زیادی مواجه شده اند
علیرضا واحدپور-کارشناس روانشناسی صنعتی سازمانی
امروز بعد از حدود یکسالی که از کرونا گذشته، مشکلات جانبی خود را به اندازه کافی آشکار کرده اند. یکی از این دسته مشکلات، وضعیت کارمندان سلامت روان است که طبق گزارشات 74 درصد آنها تقاضای درمان برای اضطراب دارند. 60درصد نیازمند درمانهای افسردگی هستند. حدود 50 درصد با نشانگان PTSD و حدود ۴۵ درصد با اختلالات خواب درگیرند.
در نهایت هم ۴۱ درصد آنها گزارش فرسودگی شغلی داشته اند. در دنیای حرفه ای، هر شغلی برای فرسودگی شغلی، نشانه های عمومی و نشانه های تخصصی خود را دارد. در دنیای روانشناسی هم ۴ نشانه اصلی وجود دارد که بهتر است درمانگران یا سوپروایزرها نسبت به آنها حساس باشند و با مشاهده هرکدام در خود یا درمانگران تحت نظرشان،آنها را مورد حمایت و یا تحت درمان قرار دهند.
احساس می کنید نمیتوانید همدلی لازم را داشته باشید یا در دردهای هیجانی مراجعین یا تروماهای آنها غرق می شوید.
شاید اصطلاح خستگی ناشی از دلسوزی را شنیده باشید. یک رابطه معکوس میان همدلی و فرسودگی شغلی وجود دارد. وقتی یک درمانگر دایما در معرض درخواستهای مشاوره برای بیماران مضطرب باشد، احساس میکند که در درد آنها غرق شده و قادر به حفظ مرزهای هیجانی سالم با آن فرد نیست.
خستگی ناشی از دلسوزی به دلایل مختلفی در درمانگران ایجاد می شود.برخی افراد احساس عدم کفایت می کنند، برخی دیگر احساس خالی بودن دارند و بعضی افراد احساس جداشدگی از مراجعان دارند و نمیتوانند همدلی کنند. وقتی این افراد بدون حمایت رها شوند تبدیل به افرادی با فرسودگی شغلی شدید می شوند و ضربه روحی عمیقی می خورند.
فرار کردن از زندگی با خیالات و فانتزی ها
صحبت کردن از این مساله برای بسیاری از افراد غیر ضروری بنظر می رسد ولی در شرایط کرونا، وقتی به دلیل استرسهای ناشی از کرونا بسیاری از متخصصان سلامت خودکشی می کنند، مساله مهمی است. خیالات فرار می توانند اشکال مختلفی داشته باشند. ترک سریع شغل، مهاجرت به یک شهر یا کشور دیگر و امثال آنها نمونه هایی از نشانگان فرسودگی شغلی اند. ولو اینکه بسیاری از افراد آن را دستکم می گیرند.
هرگونه تصمیم گیری تکانشی(مثل خرید ناگهانی خانه بزرگتر) و تصمیمات مشابهی که با عجله گرفته می شوند می تواند نشانگر فرار از واقعیت کنونی زندگی باشد. برخی رفتارهای فرار از واقعیت می توانند آسیب زا نباشند و حتی به بازسازی روانی فرد کمک میکنند ولی بطور کل باید در نظر گرفته شده و به آنها توجه شود.
روال روتین زندگی فرد به هم میخورد.
چرت زدن بیش از حد بعد از شنیدن صدای زنگ ساعت، درست غذا نخوردن یا ورزش نکردن، به تعویق انداختن مدیتیشن یا ارتباط با انسانهای مهم زندگی هم می تواند از نشانه های فرسودگی شغلی باشد. تغییر روال روتین زندگی می تواند نتیجه فشار بیش از حد برای کم کردن فشار ناشی از هجوم بیماران باشد. در حالیکه تغییر دادن جزیی برنامه ها برای دیدن مراجع جدید کار عجیبی نیست، ولی زمانی که فرد برنامه های طبیعی زندگی خود را برای اینکار مختل می کند، نمی توان آن را عادی انگاشت. نگه داشتن روتین زندگی شخصی به معنای این است که فرد در طول بحران های پیش آمده می تواند سالم بماند.
مشکل در تجربه احساسات مثبت
فرسودگی شغلی می تواند بصورت بی انگیزگی و عدم توانایی احساس شادی یا هیجان بروز کند. انجام دادن کارهای روزانه سخت می شود و فعالیتهایی که در گذشته هیجان انگیز به نظر می رسیدند، اکنون بی معنا هستند. این مساله به این واقعیت مرتبط است که ما برخی از احساسات مثبتمان را از نکات مثبت شغلی مانند مفید بودن و تاثیر مثبت بر زندگی و دیدن نتایج کارمان به دست می آوریم. در شرایط کرونا، به دلیل استرس های زیاد وارد شده بر بیماران، بسیاری از آن ها مجددا به اتاق درمان برمیگردند و روال درمان بسیاری از آنها کندتر پیش می رود. همین مساله باعث می شود بعنوان درمانگر، تقویت مثبت کمتری دریافت کنید و از کار خود کمتر احساس مفید بودن داشته باشید.
گولد و زرواس در جمع بندی این مساله حرف جالبی زده اند:« بعنوان متخصصان سلامت روان، باید دست از فدا کردن خود برای سلامت نگه داشتن دیگران برداریم».
منبع
Gold, J. & Zerwas, S. (2020). We are therapists. After 6 months of lockdown, we’re almost at breaking point. Newsweek. Retrieved from https://www.newsweek.com/we-are-therapists-we-need-therapy-ourselves-1528311amp=1&fbclid=IwAR0TA6p4U1qCPl5TEE02Y3QmvPGAqULQRq_NqH695kMGcI03xYV01wFvyE8&__twitter_impression=true&s=04
