تمایل مراجع به ختم زودهنگام درمان : برخی مراجعین در رواندرمانی خود به مرحله ای می رسند که احساس می کنند قبل از اینکه درمان کامل شود باید آن را قطع کنند. مراجعین ممکن است این تمایلات را به عنوان سرخوردگی دررسیدن به آنچه از درمان میخواهند توضیح دهند.
همچنین ممکن است درنتیجه ی فشارهای خارجی باشد که قطع درمان را ضروری می سازد. خوشبختانه بلافاصله بر اساس این تکانه عمل نمی کنند.در چنین مواقعی اولین فرضیه ی درمانگر باید در جهت درک نحوه ی به وجود آمدن این مسئله در رابطه اش با مراجع باشد.
درمانگر ممکن است چنین نتیجه گیری کند که تمایل مراجع به قطع درمان نتیجه ی مشارکت در مسئله ی انتقال است، که مقابله با آن برای مراجع دشوار است. هنگامی که درمانگر مستقیماً با مسئله ی انتقال مقابله می کند، معمولاً در بهبود رابطه تأثیر دارد و تهدید علیه درمان را از بین می برد همچنین مزیتی مهم دارد که توسط مراجع و درمانگر درک میشود.
با این حال گاهی تفسیر انتقال مفید نیست و درمانگر نتیجه می گیرد که تلاش هایش برای تفسیر، تأثیر مورد انتظار را در کاهش فشار برای قطع درمان نداشته است.
درمانگر ممکن است تصمیم بگیرد که یک پاسخ مستقیم به نیازمراجع ازنظر کاهش وابستگی به انتقال یا به منظور کاهش فشار خارجی مراجع،ممکن است در اولویت باشد در چنین موقعیت هایی درمانگر ممکن است تلاش کند که فشار روی مراجع را به مستقیم ترین روش ممکن کاهش دهد، برمبنای این اصل منطقی که درمانگر نم یتواند مراجعی که اینجا حضور ندارد را درمان کند.
اگر پایان زودرس علیرغم دو راه پیشنهادی هنوز هم اجتناب ناپذیر به نظرمی رسد، باید از قبل چند جلسه برای آن در نظر گرفته شود که درمانگر و مراجع بتوانند آنچه اتفاق افتاده را بررسی کنند. تنظیم این دوره برای بررسی ساده تراست درصورتیکه یکزمان از پیش برنامه ریزیشده در آغاز درمان به عنوانبخشی از قوانین برنامه ی درمان، موردبحث و توافق قرار بگیرد. درمانگر باید ازمراجع بپرسد که چه موقع پایان نزدیک است، مدت معینی از درمان باید به بررسی درمان قبل از اینکه درمان خاتمه یابد، اختصاص پیدا کند.
دپارتمان پژوهش مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره احیا
