نگرانی بیماران افسرده درباره روان درمانی بدون مصرف دارو: گاهی اوقات، مطابق بامطالعهای درباره افسردگی عمده و مزمن در ابتدای درمان توافقی مابین ارزیاب اولیه و بیمار مبنی بر خودداری از مصرف دارو برای افسردگی، اضطراب، یا مشکلات خواب صورت میگیرد.
باوجود توافق اولیه، برخی بیماران درباره این روش نگران باقی می ما نند، خصوصاً در شرایط موجود که درباره اینکه چه انواعی از افسردگی به داروهای ضدافسردگی نیاز داند اختلافات زیادی وجود دارد.
سؤالات بیمار درباره دریافت دارو باید موردبحث قرار گیرند تا به درک بهتری دست یافته شود. چنین بحث هایی اصولاً برای بیمار مفید هستند. همچنین بیماران را درزمینه ی ماهیت درمان رهنمون می سازند. شایان ذکر است که آماده سازی رسمی برای درمان عموماً مزایای رواندرمانی را افزایش می دهد.
معمولاً بیمار نگران است که رواندرمانی به تنهایی مفید واقع نشود. این دغدغه باید مستقیماً توسط ارزیاب اولیه و درمانگر پاسخ داده شود. مثلاً، مقصود ما اجرای درمان بدون مصرف دارو برای افسردگی، اضطراب، یا مشکلات خواب است، چراکه انتظار داریم این مشکلات با رواندرمانی برطرف شوند.
چنانچه بیمار در حالتی نگران باقی بماند و درمان تغییری در افسردگی وی ایجاد نکرده باشد، درمانگر باید بیمار را برای مراجعه به منظور دیگردرمانهای افسردگی مانند درمانهای دارویی، در ترکیب با رواندرمانی یا به تنهایی، مجدداً ارزیابی کند.
در صورت لزوم به استفاده از داروی ضدافسردگی، اضطراب یاداروی خواب در طول دوره درمان بهتر است که از یک متخصص بسیار مجرب دیگر برای ارائه ی پیشنهاد استفاده شود. بیمار میتواند پیش ازاینکه دربارهی نوع دارو و شروع آن تصمیمی گرفته شود، با آن متخصص یک مصاحبه ی ارزیابی داشته باشد.
در برخی مطالعات درمقایسه دو گروه که فقط اط دارو استفاده می کرده اند و گروهی که هم دارو وهم رواندرمانی کردند،گروه دوم پیشرفت نشان داده اند، ایمیپرامین به اضافه ی مدیریت بالینی در مقایسه با دو روش رواندرمانی، نه با اختلاف زیاد، بهترین است. مزیت اندک ایمیپرامین در کنار مدیریت بالینی برای وخیمترین بیماران این گروه آشکار شد.
